12 januari t/m 21 januari 2014

Zondag 12 januari, 
Het is nog droog als we wakker worden, het sputtert zo nu en dan een beetje als we ontbijten, maar we kunnen nog buiten op de picknickbank zitten. 
Als we daarna Dunedin binnen rijden begint het harder te regenen, als we geparkeerd hebben en gaan lopen begint het nog harder te regenen en het bleef ook regenen.....
We zien dus weinig van de mooie gebouwen in Dunedin, we zijn alleen op het Octagon geweest, dat is het middelpunt van de stad, hier stonden allemaal oldtimer auto's....die zie je hier heel veel, ze hadden blijkbaar een "zonnig" ritje naar Dunedin op de agenda vandaag....
We zien een paar mooie kerken staan....één er van moet St. Pauls Cathedral zijn...we zetten wel het prachtige treinstation op de foto, maar verder was het niet leuk om foto's te maken en rond te lopen. Het was een dagje om te winkelen in warme en droge Malls, gelukkig kan dit ook in Dunedin! We hebben mazzel dat de winkels open zijn. Ze hebben mooie outdoorshops hier, omdat het weerbericht voor de hele week regen voorspelt koop ik een goede regenjas, eentje die warmer is dan het dunne roze gevalletje van de Zeeman:)
De nieuwe jas is ook iets duurder dan die van de Zeeman.....maar het is wel zomer uitverkoop hier, dus flinke korting! 
Etienne koopt een nieuwe broek, de oude broeken zakken af:)
We drinken natuurlijk cappuccino, weer eens eentje zoals in Australië, ze kunnen hier lang niet zo goed koffie maken als in Australië....maar deze kwam ver! 
We moeten daarna natuurlijk weer eens naar buiten....we lopen door een winkelstraat terug naar het busje. Ze zeggen dat Dunedin veel van Edinburgh in Schotland heeft maar dat zag ik niet zo....er zijn wat Schotse shops, het kwam natuurlijk ook door het weer dat je de sfeer niet kunt proeven. 
We rijden rond half 3 de Otago Peninsula op, het is vlakbij het centrum van Dunedin, we rijden naar Portobello, hier is een camping. Het weer knapt dan gelukkig ook op! Het wordt droog en even later komt zowaar de zon erdoor! De rit naar Portobello doet denken aan de Cote D'Azur, weer prachtige uitzichten ook, die meteen nog mooier worden als de zon erbij komt! 
Na ingecheckt te zijn op de camping, nu hebben we in elk geval een plekje, gaan we verder rijden richting puntje van de Peninsula, Taiaroa Head, hier zit het Royal Albatross Centre. De omgeving op het "puntje" is mooi, er staat een vuurtoren, er zitten veel zeemeeuwen met jongen, mooie kust en strand uitzichten. We gaan niet naar het albatros centrum, we hebben ze al zien vliegen in Kaikura op de boot. We willen naar de Yellow-eyed Penguins, dat centrum zit een klein stukje terug. We kunnen meteen mee met een tour, met een Amerikaans echtpaar en hun 2 kids, mooi klein groepje dus. Eerst krijgen we een verhaaltje, van de aardige gids, over de geeloog pinguïns. Ze zijn een stuk groter dan de kleine blauwe die we op Philip Island hebben gezien. Ze zijn een beetje raar, pinguïns zijn graag in groepen bij elkaar, maar niet de geeloog pinguïn, die is liever op zich zelf. Ze zijn ook bangig, komen niet aan land als er mensen op het strand zijn...en daarom zijn er ook niet veel meer. Hier hebben ze een kleine beschermde kolonie, maar dit jaar zijn er veel jonge kuikens doodgegaan...de reden weten ze nog niet waarschijnlijk ..verhongerd.
Na zijn verhaaltje stappen we in een busje en rijden over de heuvel naar de andere kant, naar het strand. Via een gemaakt pad en gangenstelsel komen we op plaatsen waar we de pinguïns kunnen bekijken. We mogen ook foto's maken als we maar niet flitsen. We kijken eerst bij een kuiken in het nest, het kuiken is al net zo groot als zijn ouders, alleen is hij nog helemaal in grijs dons gehuld. De gids gaat kijken of de ouders van het kuiken er al aan komen....de Amerikaanse kinderen vinden het allemaal erg spannend. De ouders zijn nog niet onderweg...we zien wel een andere grote pinguïn vlakbij en er loopt nog eentje op het strand, daar ligt ook een NZ zeehond. Als we verderop lopen zien we ook nog de kleine blauwe pinguïns, die zitten in nestjes in de duinen, op de punt liggen allemaal zeehonden, eentje wordt boos en laat zelfs zijn tanden zien:) 
De gids vertelt van alles, het is een prachtige omgeving ook en de pinguïns zijn bijzonder om te zien zo dichtbij in hun eigen leefomgeving. 
Nadat we met het busje terug zijn gereden naar de boerderij, het is hier ook nog een gewone werkende schapenboerderij, neemt de gids ons mee naar het hospital, daar loopt een volwassen pinguïn die is gebeten door een hond en een jong kuiken die ze gered hebben. Daarna is de tour voorbij en kletsen we nog even met de Amerikanen uit Colorado, die gaan komende week naar Adelaide om daar een jaar te gaan wonen en werken! Hij is leraar en heeft geruild met een leraar uit Adelaide, van huis, van baan, van auto....
De kinderen gaan naar elkaars scholen, ze vertelt dat ze alleen wat kleren mee hebben en zij hoopt ook een baan te vinden, helaas konden de vrouwen niet ook van baan ruilen...
Daarna rijden we terug naar de camping en zien allemaal collega kampeerders met de bekende fish & chips pakketten lopen.....wij lopen ook het kleine stukje naar het dorpje en komen terecht bij het kleine viswinkeltje, hij heeft al 4 jaar op rij de "chips award" gewonnen! Terecht! De patat en vis zijn heerlijk! We eten de vis zittend op een bankje, met uitzicht over zee, het is eb.
Daarna lopen we nog een stukje en dan terug naar de camping, douchen, sokken aan, warme thee, Fiji Rum.....de visboer zei dat het morgen weer gaat regenen en erg hard gaat waaien.....hopelijk kan hij beter fish & chips bakken dan weer voorspellen....

Maandag 13 januari, 
Helaas kreeg de visboer gelijk....het waait verschrikkelijk hard en er zijn veel regenbuien. 
Vannacht werd ik al wakker van het schudden van het busje. Tussen de buien door schijnt gelukkig wel steeds de zon. 
Dus gaan we na het ontbijt op weg richting Zuiden, eerst over de SH1 en later over de Southern Scenic Route, we komen zo bij de Catlins Coast. 
Bij Kaka Point gaan we richting Nugget Point, het is een prachtige route langs de kust, mooie, compleet lege stranden, op één strand staan wel 2 eenzame lifeguards in vol ornaat trouwens...
De weg gaat weer over in gravel en is op stukjes best steil en heeft rare kuilen, vol water natuurlijk....
Een boer is de schapen aan het verweiden, we komen er middenin terecht, hij zegt dat we gewoon door moeten rijden, aan de zijkant, dan gaan ze wel aan de kant. Wij rijden dus middenin de schapen, mooi gezicht, ze hebben hier ook hele grote schapen viel ons al op, hoog op de poten en breed. 
Daarna komen we bij Nugget Point aan en zien op de parkeerplaats een kampeerbusje in nood....hij is te ver achteruit gereden en hangt nu met de achterwielen boven de stenen naast de weg met de bodem op het asfalt en komt er niet meer op....Etienne gaat helpen, een andere man ook, ze proberen stenen onder de achterwielen te leggen, de krik hebben ze erbij. De chauffeur van het busje is een Duitser en is het spoor helemaal bijster, hij spreekt slecht engels...vrouw en kinderen staan verderop bij de wc's onder het afdakje...ze kijken niet blij....
Er stopt nog een andere Duitser in een camper en uiteindelijk gaan ze duwen en de chauffeur moet voorzichtig vooruit rijden, dat snapt ie gelukkig, en ja hoor...hij staat weer met alle 4 de wielen op de weg! Hij kijkt erg opgelucht:) 
Daarna wachten we een dikke bui af en lopen dan naar de vuurtoren op het puntje van de rotsen, prachtige uitzichten, dikke golven beuken op het strand en de rotsen. Er liggen ook zeehonden. Daarna schuilen we nog onder bomen voor een dikke bui en dan terug naar het busje. We hadden geen schapen meer op de weg en zijn dus zo weer beneden, we gaan richting Owaka. 
We passeren een wandelroute die door een oude spoortunnel gaat, die gaan we lopen, de zaklamp moet mee staat op het bord....we lopen eerst door een bushpad en dan komt de tunnel, je ziet aan het einde al het licht, het is dus niet zo ver....(270m) aan het einde is geen pad meer...dus gaan we door de tunnel weer terug....een beetje een onzinnig wandelpad...maar okee, het is wel een historische railway en tunnel....
We zien ook nog de trein van tegenwoordig rijden trouwens, hij was nog niet eens helemaal over de overgang of de lichten gingen al uit en de auto's reden al....dat ging wel erg rap...
Dan rijden we Owaka binnen, hier staan wonderlijke huisjes.....eentje met duizenden theepotten in de tuin en voor de ramen en de buren hebben "Dollyland" allemaal poppen.....
In het plaatselijke café drinken we cappuccino en eten een warme tosti, daar knappen we van op. Ik had vandaag de handschoenen ook opgeduikeld uit de "kledingzak", ze waren echt nodig...de wind is hier ijzig koud in het Zuiden, we zitten ook zowat op Antarctica:) 
In het café draaien ze een promotiefilm van de omgeving, het is echt prachtig hier....in de film schijnt de zon natuurlijk de hele dag...
Daarna komen we langs een waterval, the Purakaunui Falls, het voordeel van dit weer is natuurlijk dat het een "powerful" waterval is:) 
Het is ook maar een wandeling van 10 minuten er naar toe en we houden het droog! Het pad er naar toe is wel erg slippery....
We babbelen nog even met Nieuw Zeelanders op het parkeerterrein, die balen ook van het weer......
Dan rijden we verder over een heel stuk gravelweg om daarna weer op de Scenic Highway uit te komen, onderweg mooie uitzichten over bos, oceaan en rivieren. 
We gaan ook nog naar Curio Bay, hier heb je het fossielenwoud, versteende boomstronken van 180 miljoen jaar oud, het ligt voor de kust hier. Het is een bijzonder gezicht, het waait alleen gigantisch hard en koud.....
We hebben onderweg ook nog hagelbuien gehad....Etienne moest ook steeds flink sturen om het busje op de weg te houden, wat een wind.....vooral in de buien. 
Op Curio Bay gaan we ook nog bovenop een heuvel staan met mooi uitzicht over hoe de golven op de kust slaan. Etienne gaat buiten foto's maken....ik ben maar mooi binnen gebleven, met de handschoenen aan...
We rijden daarna richting Invercargill en zien net ervoor een camping, een "merkloze" dus geen "top 10" of "Kiwi park" en dus.....heerlijk rustig! Er staan wat vaste mensen en een Zweeds echtpaar in een busje. 
We hebben dus heerlijk rustig eten gemaakt in de warme en droge camp kitchen en daar ook opgegeten! Daarna rustig kunnen douchen, heerlijk warm water hadden ze! Gisteren was het steeds heel even verschrikkelijk heet, dus doe je er koud bij ..en dan werd het verschrikkelijk koud...
Nu zitten we in het busje en hebben net even het kacheltje aan gehad, heeeeerlijk....maar het ding heeft veel lawaai en stinkt en blijft niet stil staan, helaas is piloot Etienne gestopt om het kacheltje te bedienen....misschien krijg ik 'm straks nog een keer zo gek:) 

Dinsdag 14 januari, 
Het hoost als we wakker worden....en het hele busje schudt van de harde wind...we blijven nog maar even liggen...uiteindelijk moeten we eruit en gelukkig klaart het dan net even op! 
Later hoost het alweer maar we hebben redelijk onze dingen kunnen doen. Daarna rijden we naar Invercargill, hier doen we eerst een paar boodschappen bij de Countdown, daarna even parkeren bij de bieb voor wifi en dan door naar Bluff. 
In Bluff gaan we naar het meest zuidelijke puntje van NZ, je kunt zuidelijker, maar dan moet je naar Stewart Island. Het zuidelijkste puntje heet "Stirling Point" er staat een bord met plaatsen en kilometers, we zitten 4810 km van de Zuidpool en 18958 km van Londen. 
Het waait hier niet zo erg, de wind is om de hoek, en de zon komt erdoor dus het was er even lekker! We lopen ook nog naar de bijzondere vuurtoren een stukje verderop en lezen hoe het kan spoken in de Foveaux Strait. Daarna rijden we de Bluff Hill op voor een mooi uitzicht rondom, we zien nu ook Stewart Island. Hier waait het wel weer heel erg koud, dus kijk je wel uit om er erg lang te gaan staan...
Daarna rijden we via Invercargill terug naar de Southern Scenic Highway. Invercargill is trouwens ook een leuke plaats met mooie oude gebouwen, nu de zon schijnt lijkt het nog mooier! We willen gaan koffie drinken bij de Mcdonalds maar daar is het zo druk....we kunnen er niet eens parkeren en rijden dus maar door. 
We rijden via Riverton, nog dichtbij de kust dus en we hebben veel last van de harde wind, zo nu en dan valt er nog een bui maar het wordt steeds zonniger gelukkig! We zien weer veel schapen, koeien en erg grote herten, ze staan allemaal altijd boven op elkaar in de wei die beesten. 
Bij Orepuki rijden we vlak langs de kust, de golven beuken op het strand, het schuim springt bij de rotsen omhoog, we zien het zelfs bij de weilanden bovenop, op waaien...
We gaan er even uit bij Monkey Island, dit wordt een eilandje bij vloed, bij eb loop je er zo op, het werd door de Maori gebruikt als Lookout om walvissen te spotten. 
We zien inmiddels in de verte ook weer de mooie bergen met witte toppen! 
In Tuatapere, wereldberoemd om z'n worstjes (sausages) staat op grote borden, gaan we in het plaatselijke hotel, hotel Waiau (naar de rivier) cappuccino drinken met wat lekkers erbij .....nee geen worstjes....Etienne zag dat pas toen hij al wat anders besteld had:)
Het is weer een erg ouderwets uitziend café, ze leven hier nog in de jaren 50/60 qua hotels, café's en wegrestaurants. 
In het toilet ligt zowaar een smyrna kleedje voor de pot.
Net na Tuatapere komen we een oude hangbrug tegen, de "Clifden Suspension Bridge", je kunt er niet meer overheen rijden, wel lopen. 
Het is een mooie brug voor mooie plaatjes, de Waiau River loopt er onder door. Een stukje verder lopen we nog naar de rivier toe, we zien de rivier snelstromend de bocht omkomen. Het is hier ook een stuk minder koud, we kunnen weer zonder dikke jas, het fleece vest moet nog wel aan. Hier in het binnenland hebben we ook minder last van de wind gelukkig! 
We rijden daarna naar Manapouri en zitten nu dus in Fiordland NP, het grootste Nationale Park van NZ, de fjorden schijnen mooier te zijn dan in Noorwegen. 
De Milford Sound is natuurlijk de bekendste, maar de Doubtful Sound schijnt veel mooier en vooral rustiger te zijn. Vanuit Manapouri kun je met een boot over het Lake Manapouri en naar/door de fjorden, Doubtful Sound. We gaan naar een leuke camping vlakbij het meer en de haven, de haven heet "Pearl Harbor"...de mevrouw van de camping zegt dat we nog mee kunnen met de cruise van 8.00 uur morgen! Het is weer een rib uit ons lijf, maar het lijkt ons wel prachtig! NZ is een stuk duurder dan Australië door alle dingen die je er kunt doen en eigenlijk wel moet doen.....ik bedoel maar..je bent in een dorp waar alles om walvissen draait, je hebt nog nooit een walvis gezien en dus wil je met die boot mee...je wilt de fjorden zien dus ga je weer met een boot mee...die prachtige bergen met gletsjers en sneeuw....je wilt erheen....dus ga je in een vliegtuigje:) 
Houd daar dus rekening mee als je hier heen wilt. 
Het is nog prachtig zonnig weer en we gaan nog een stuk wandelen, eerst even kijken waar onze boot vertrekt morgen, dat is 10 minuten lopen. Daarna lopen we nog een stuk door het bos en langs het meer en komen op een strandje terecht. We zitten lekker op een bankje in de zon, kletsen met een stel uit Zuid Engeland en maken mooie foto's. Het lijkt echt prachtig, die bergen met witte toppen zo aan het water. Op de camping maken we eten in de camp kitchen, het stikt hier van de Nederlanders, we kletsen met een jongeman uit Rotterdam. Na het eten, we eten weer eens lekker buiten, gaan we douchen en aan de warme chocolade en cappuccino, weer eens wat anders dan thee. Het is hier een leuke camping middenin de natuur, er zijn ook veel vogeltjes, we hadden er al bijna eentje binnen! De douches en toiletten zijn apart van elkaar in kleine gebouwtjes...dat is wel even wennen, ze staan echt op de hoeken van het terrein..
We zitten nu wel binnen, ook hier is het fris 's avonds, we moeten ook vroeg slapen, morgen vroeg op! 

Woensdag 15 januari, 
Wakker van de wekker! Het is rustig en droog weer! 
Om twintig voor 8 zijn we bij de bootterminal, we krijgen onze instapkaarten en we kunnen een picknickbox halen bij het café onder de terminal. Daarna wachten we tot we aan boord kunnen, er loopt ook een gezin in korte broeken en shirtjes....dat wordt wel erg koud op de boot...
Het is gelukkig droog! De zon schijnt een beetje, maar ook wolken. De wind is best fris merken we als de boot begint te varen...we zitten bovenop het dek en ik ben blij met mijn nieuwe regenjas, op sommige stukjes spat het water over de reling en worden we dus nat....
We varen eerst over het Lake Manapouri, zo'n 50 minuten varen, de boot gaat best snel iets van 40 km per uur, het uitzicht vanaf het meer op de bergen is al prachtig. 
Aan de overkant komen we aan land bij West Arm en vlakbij het ondergrondse electriciteitsstation, daar gaan we later ook heen! 
We gaan nu eerst in de bus en rijden over de bergpas, Wilmott Pass (760 meter), onderweg zien we watervallen, snelstromende beken, prachtige bomen vol mos, overal ligt alles vol met mos. 
De weg is gemaakt in de jaren 60 voor het power station, alles moet eerst met de boot over, je kunt hier niet naartoe rijden. 
Het regent hier 200 dagen per jaar, wij hebben vandaag dus echt mazzel, en voor de droge dagen is er dus nog volop mos om vocht uit te halen, een lekker vochtig bos dus..je verwacht regenwouden in warme oorden, maar hier in de kou is dus ook een regenwoud...
We rijden tot Deep Cove, hier begint de Doubtful Sound, en we gaan weer op een boot. Daarna varen we het hele fjord af tot aan de Tasmanzee. Het is echt schitterend, het is 40 km tot aan de open zee en Doubtful is daarmee het tweede langste fjord van NZ. (Dusky Sound is de langste)
Het is hier 430 meter diep en de kleur van het water is diepzwart, zeewater en zoetwater van de rivier komen elkaar tegen en het zoete water blijft bovenop het zoute water liggen, en mengt zich niet, vandaar de aparte zwarte kleur. Hier leven ook dieren die in andere zeeën op grote diepte leven maar hier een paar meter onder de oppervlakte leven, dat maakt het hier ook bijzonder.
We krijgen onderweg ook uitleg, via luidsprekers over de hele boot...zo hoor ik dus in het toilet dat ze al dolfijnen gespot hebben...de boot gaat langzamer varen, ik snel, snel in de (vele) lagen kleren en ja hoor....daar zijn ze, de Bottlenose Dolphins! Er zijn zo'n 60 van deze zeldzame dolfijnen hier, ze zijn ook alleen maar hier en blijven ook steeds in deze wateren. Ze zijn klein en ware acrobaten, het is net het dolfinarium, ze springen echt heel hoog in de lucht, wat een pracht gezicht! Het is echt een schitterende tocht, veel mooie watervallen en stukken rots waar alles naar beneden is gekomen incl. bomen en beesten...dat gebeurt nog al eens, zo'n lawine. 
We varen helemaal tot de Tasmanzee en gaan dan een klein stukje de zee op, niet té ver zegt "de stem" uit de luidsprekers, want dan wordt iedereen misselijk.....het gaat inderdaad flink tekeer hier! Op rotsen hier in zee liggen allemaal NZ zeehonden met kleintjes, er zwemmen ook een heel stel voor de rotsen, ze hebben veel lol in het water. 
Dan varen we terug, wij eten eerst maar eens ons picknickdoosje leeg, lekker warm binnen in de boot! Je kunt ook de hele dag door koffie en thee halen en dat is wel lekker zo met die koude wind. Aan dek hebben we een mooi plekje uit de wind gevonden, dus het was prima te doen, gelukkig had ik ook handschoenen mee! Het belangrijkste was dat het droog bleef! "De stem" heeft het ook nog over de slechte zomer in NZ "ze zeggen dat het door the global warming komt zegt ie...maar "that is nonsense" het komt gewoon omdat het Kerst/zomervakantie is....als die voorbij is wordt het weer mooi weer.."
Op de terugweg varen we voor Deep Cove nog bij Hall Arm een stukje naar binnen, we gaan "the sound off silence" doen...de motor komt uit en het is totaal stil, dan zien we weer dolfijnen opspringen uit het water....schitterend! Ze springen nu steeds 2 aan 2 een stukje boven water, de luchtcapriolen van vanmorgen zien we niet meer helaas...
Daarna het laatste stukje varen en we zijn weer bij de aanlegsteiger, we gaan weer in de bus. De terugreis heeft de bus ook fotostops, daar hebben we mazzel mee, de eerste bus rijdt meteen door naar het power station, wij zitten in de 2e bus! We stoppen bij een mooie waterval, (Alice falls) op de brug over het snelstromende beekje en op de Wilmot Pass, waar we nog een mooie view hebben over heel Doubtful Sound! 
Daarna komen we aan bij de electriciteitscentrale, de chauffeuse belt even en dan gaan de hekken van de tunnel open en dan kunnen we met bus en al naar binnen rijden! De tunnel is 2 km en we zitten dan 200 meter diep, ze moet aan het einde van de tunnel de bus keren...het is erg smal, ze doet het al pratend in de microfoon! We mogen daarna kijken op een uitkijkplatform en hier vertelt een meneer nog van alles, zoals dat we nog niet op het diepste zijn, onder ons gebeurt nog van alles...
Het is een heel project geweest om dit te bouwen, er waren mensen van over de hele wereld bij betrokken, er zijn 16 mensen bij verongelukt ook, ze begonnen in 1963 en het was klaar in 1971. Het was erg interessant, maar ook teveel om allemaal op te schrijven:) dus wie het allemaal wil lezen...google maar op "Manapouri Power Station".
Daarna gaan we terug naar de aanlegsteiger bij het meer, terug de boot op en het prachtige meer weer over! Hoe dichter we bij Manapouri komen hoe mooier het weer wordt. Het is dus nog lekker als we op de camping terug komen, we gaan op de picknickbank buiten zitten met een borrel. Later eten we ook nog buiten, we zitten voor bij het kantoor op het bankje om even op de wifi en na de douche heb ik zelfs nog heerlijk in het zonnetje gezeten op dat bankje....er komen allemaal mensen voorbij lopen, mensen die ook mee waren met de boot en hier op de camping staan. Het is weer eens gezellig op de camping! Dat komt door de combinatie "knap" weer en kleine camping met leuke mensen! We worden wel helemaal lek geprikt door hele kleine vliegjes, je ziet ze amper maar je hebt hele bloedsporen op armen en benen.....dus toch maar naar binnen! Oh ja we hoorden ook nog de makomako vogel, die klinkt als een soort beierende klok, de Duitse buurvrouw had er net over gelezen in haar boekje, anders hadden we echt niet geweten wat voor vogel we hoorden hoor:) 

Donderdag 16 januari, 
Het regent flink als we wakker worden....jammer, maar wat mooi dat we het gisteren droog hebben gehouden! 
Na een snel staand ontbijt, Etienne laat nog een vogeltje uit zijn hand eten..kijken we even op de wifi voor het weer....het is overal slecht vandaag, tenminste de plaatsen waar we heen kunnen en willen....in Australië hebben ze nu een hittegolf...
We rijden eerst maar eens naar Te Anau, dit is een dorpje aan het Lake Te Anua, het leeft van de toeristen op doorreis naar the Milford Sound, dit is toch wel de bekendste van de fjorden. 
Bij de VVV informeren we naar de weg naar Milford Sound, deze is open, het is geen probleem om er heen te rijden al regent het nog al flink...we besluiten om dan toch maar te gaan, je moet er eigenlijk ook wel zijn geweest al hebben we gisteren natuurlijk al genoten van de prachtige én rustige Doubtful Sound. 
Het is hier inderdaad een stuk drukker, het is wel een geweldige route en het is het enige fjord waar je gewoon met eigen auto over de weg heen kunt rijden. Het is wel zwaarbewolkt, het regent eerst nog een beetje, de wolken hangen zo laag dat je de toppen van de bergen niet goed kunt zien. We zien wel heel veel watervallen, van hoog op de berg tot aan beneden, een mooi gezicht, soms wel 6 naast elkaar. We zien inderdaad ook heel veel bussen met toeristen, maar eigenlijk valt het wel mee en de weg is ook heel goed te rijden. Er zijn wat lookouts en korte wandelingen, de heenreis rijden we door omdat het regent. Het is zo'n 120 km en je doet er ongeveer 2,5 uur over. We moeten door de Homer Tunnel (1270 meter), deze is éénrichting door wegwerkzaamheden, en we volgen de instructies op de borden en stoplichten. We zien nu ook de bergpapagaai, de Kea, die zijn best groot en erg brutaal, ze zitten op de daken van de auto's. Na de tunnel kan het weer compleet anders zijn staat in de folder, we hopen op zon, maar het is er nog bewolkter....de bergen hangen zwaar in de lage wolken....maar het is droog en er is bijna geen wind, dus helemaal niet koud! 
We zien heel even de top van de Mitre Peak, de hoogste berg ter wereld, als je het hebt over bergen die uit het water oprijzen! De top lijkt op een kardinaalsmuts. 
Dan rijden we Milford Village binnen en zien alle bussen, auto's en campers die ons voorgegaan zijn....veel zijn of gaan daarna nog met een boot het water op. Wij gaan koffie drinken met een meatpie, lekker warm! Daarna gaan we een stuk wandelen, volgens mijn boek kun je naar de grote waterval, bij de bootterminal om de hoek, wandelen...maar dit hebben ze dichtgemaakt...we zien alleen hekken, je moet dus met een boot mee om die waterval te zien..
We maken foto's en gaan dan beginnen aan de terugreis, het wordt wel steeds beter weer! We gaan nu dus de wandeling maken naar een andere waterval, the Chasm, we zijn de enige niet....heel India, China en Japan wordt uit bussen gegooid....maar we hebben de waterval goed kunnen bekijken en zijn er ook als echte Japanners mee op de foto gegaan:) 
De waterval raast met geweld door de grote stenen in de rivier, er staan gigantisch grote varens en prachtige bomen vol met mos, je verwacht elk moment een dinosaurus tegen te komen, het is net Jurassicpark. 
Op de parkeerplaats is het feest met de Kea vogels, er hangt al eentje bij een vrouw aan de broekspijp en die roept even later al "au" ....de vogels schijnen zelfs je veters uit je schoenen te kunnen stelen...
Het schijnt hier ook het hoofdkwartier van de zandvliegen te zijn, gelukkig hebben we ze niet getroffen vandaag, dat is een voordeel van dit weer, je hebt lange broeken aan, lange mouwen en dichte schoenen! Ik had ook even de broek bij de sokken in, vanwege die zandvlooien, maar dit mocht niet van Etienne:) 
Heel veel kreekjes, riviertjes en bruggen hebben hier trouwens geen naam maar een nummer gekregen, dan krijg je dus een bordje met "creek 254" ofzo....
We stoppen verschillende keren bij mooie uitzichtpunten of bij een brug of snelstromend riviertje. Het wordt steeds mooier weer en de lucht wordt steeds blauwer vooral na de tunnel. 
We kijken nog bij het "Mirror Lake" je ziet hier de bergen in het superheldere water, als een spiegel..
Als we Te Anua weer binnen rijden is het een hele andere plaats dan vanochtend in de regen, het meer ligt er prachtig bij en in het centrum ziet het er gezellig uit. 
We checken in bij de Kiwi camping en gaan lopend het dorp in, onze waterkoker is ermee gestopt we willen een nieuwe kopen. 
Het is gezellig in het dorp en warm! Je kunt wel in korte broek en shirtje! We doen de fleecevesten dus uit, heerlijk! We kijken even bij het meer en in wat winkels, maar een waterkoker gaat hier niet lukken...we zien wel weer andere mooie dingen:) 
We besluiten om bij de Chinees te gaan eten, ze hebben er hier 2..... Welke kiezen we? Die waar wat drukte is......hahaha nou dat hebben we geweten....alle Chinese busreizen komen hier eten...
Wij zitten mooi aan een tafeltje voor 2 bij het raam, achterin is een zaaltje waar de groep heen moet, maar....de ene groep is nog niet klaar of daar is de andere al en deze komen dus aan de tafeltjes in het restaurant....het gaat allemaal in razend tempo, ze zitten nog niet of ze hebben soep, dan allerlei gerechten, de kommen rijst komen voorbij, het Chinese personeel doet alles op een drafje...en dan komt er ook al een schaal met sinaasappelpartjes en dan zijn ze ook alweer weg en ...daar is de volgende groep al, die stonden al buiten...in razend tempo wordt de tafel opnieuw gedekt en tussendoor krijgen wij ook nog wat we hadden besteld en het was heerlijk! 
Na het eten gaan we terug naar de camping, het koelt snel af 's avonds, dus een lekkere warme douche en in het busje, waar de waterkoker het ineens weer doet...na een flinke optater...drinken we nog een kop thee. 

Vrijdag 17 januari, 
Als we wakker worden, ik heb eindelijk eens een hele nacht doorgeslapen, schijnt de zon! 
Het is alleen wel erg koud op de wind, dus weer in de lange broek, fleece en sokken. 
We rijden via de SH94, via Mossburn en daarna over de SH6, komen we in Kingston aan, het regent dan weer, donkere wolken hangen rond de prachtige bergtoppen. 
In Kingston reed ooit de Flyer Steam Train, maar het Station/café is verlaten, de treinen staan er verwaarloosd bij, dat is erg jammer! 
Hier bij Kingston begint ook al de, prachtige, route langs het Lake Wakatipu, dit is een lang meer met een knik erin, in die knik ligt Queenstown. 
Het is echt een schitterende route van Kingston naar Queenstown, je rijdt naar beneden met uitzicht op het meer! Gelukkig komt de zon er dan ook weer door, dit meer heeft ook weer die prachtige kleur dan! 
Volgens ons is het ver weg het mooiste om vanaf het Zuiden naar het Noorden te rijden qua uitzichten. 
In Frankton tanken we en daar is het al erg druk, als we Queenstown binnenrijden staan we zowaar in de file! Wat een gekkenhuis hier, het is natuurlijk ook de gekste plaats van NZ:) 
De straten zijn vol mensen, vooral veel jonge mensen, overal zijn booking shops voor bungeejumping, rafting, jetboat etc. 
We rijden een rondje, door de Shotover street, even langs het meer, maar je kan nergens parkeren....en we hebben het ook al wel gezien, er zijn alleen souvenir winkeltjes en kroegjes en booking winkeltjes etc..
Wij rijden richting Coronet Peak, bij de oever van de Shotover River is de start van de jetboat! 
Als we aankomen gaan net beide boten weg, het is sensationeel ...het zijn powerboten die vol gas door de rivier "skeuren" en gekke bochten maken. De rivier is best smal en aan de kanten grote rotsen...
We kijken binnen in het kantoor/shop wat het kost....het lijkt ons wel "cool"....(dat roepen ze hier allemaal....maar ook net als in Australië "awesome" en "no worries" en "mate" en "gday" maar dat zeggen ze hier als "gaddie" of zoiets....)
Het kost nogal wat en dat voor 25 minuten...we kijken nog even in de auto of we daar ook een kortingsbon voor hebben:) maar helaas...we gaan voor de koffie, met iets lekkers erbij, in het café! Later maken we nog even foto's van de boten als ze aankomen en dan gaan we verder! Voorzichtig over de bump deze keer.....de heenreis lanceerden we zowat door een onverwachte bump in de weg.....net bij het eten kwamen we er nog achter dat er zelfs allemaal melk gelekt had in de koelkast....gelukkig was er niks stuk, het servies en glasplaat van de magnetron klonken namelijk alsof het allemaal brak...
We rijden daarna richting Arrowtown, een oud goudmijn dorpje. Het is er smoordruk, maar we vinden een parkeerplek en lopen even door het dorpje, het ziet er leuk uit en met het mooie weer erbij is het erg gezellig en erg toeristisch. 
Daarna gaan we richting Wanaka, maar eerst op zoek naar de Kawarau Suspension Bridge! 
Vanaf deze prachtige oude brug doen ze aan bungeejumping! (43m) Het is er een drukte van jewelste, ze hebben er een mooi centrum om heen gebouwd....daar kun je doorheen lopen, maar je kunt ook regelrecht naar de oude brug lopen. Je kunt gewoon over de brug lopen en fietsen, maar in het midden is een stukje "ingericht" voor het bungeejumpen! We kijken hoe ze van de brug springen, alleen of met z'n tweeën, met "dip"...of zonder, je mag zelf kiezen tot hoever je in het water komt, onder in de rivier ligt het bootje wat je oppikt na je sprong, daarna moet je, vast nog met wiebelige benen, lange trappen op weer omhoog. Er is veel animo voor...het is nog duurder dan de jetboat....we vragen ons af waar "de jeugd" toch het geld vandaan heeft om deze dingen allemaal te doen....
Nieuw Zeeland is het land waar veel "gekke" dingen kunnen, zo zagen we in de folder van Wanaka dat je hier "zomaar" met een Havard vliegtuig of een Fighter Jet kunt vliegen, je kunt zelfs aangeven of je loopings wilt maken.....er hangt een prijskaartje aan, maar dat het überhaupt kan en mag....
Na de bungee brug, waar we geen minuut hebben getwijfeld of we het wilden doen:)... gaan we verder naar Wanaka via de Alpineweg, de Crown Range (SH89), een schitterende route met het hoogste uitzichtpunt van NZ, als je het over asfaltwegen hebt. (1076m) De route gaat via Cardrona en andere wintersportplaatsen. Geweldige uitzichten natuurlijk, op de bergen, het dal waar Queenstown in ligt aan het Lake Wakatipu. We treffen bij het hoogste uitzichtpunt een fietser uit Wellington, Etienne zet hem op de foto bij het mooie uitzichtpunt, hij heeft een maand gefietst en moet morgen terug vliegen, hij vond Wanaka erg mooi en geeft ons de naam van een mooie camping door. 
Dat is ook typisch iets voor een Nieuw Zeelander, ze vragen je altijd waar je vandaan komt die dag en waar je naar toe gaat. 
Wij genieten nog even van de mooie bergen, koeien, schapen en rijden dan Wanaka binnen en worden weer getrakteerd op een volgend prachtig uitzicht op een turquoise meer! In Wanaka is het druk en er zijn wegen afgezet, er is een "event" gaande....ze hebben een "Iron Man" wedstrijd morgen! 
We rijden naar de camping die de fietser heeft getipt, het is helemaal aan de Noord kant van het meer, het laatste stukje weg er naar toe is gravel. Ze hebben nog een plaatsje voor ons, we staan "hoog" met uitzicht op het meer! Beneden is het toiletgebouw en de keuken etc...het pad er naar toe is er eentje voor stevige schoenen...en een zaklamp..
Morgen komen de bikkels van "The Iron Man" hier zowat langs, het pad langs het meer is zo'n 7 km tot aan het dorp. Etienne heeft ook nog een bergpad ontdekt en we hebben nog heerlijk in het zonnetje gezeten en buiten gegeten ook! Nu zitten we binnen en is het best fris....

Zaterdag 18 januari, 
Eerst iets langer blijven liggen, wel lekker 2 nachten op dezelfde plek staan. 
De zon schijnt en we besluiten eerst maar eens het bed te verschonen en de wasmachine aan te zetten. Bij de machines is het al druk, we hebben nog net eentje. We raken aan de praat met een oudere man die parttime voor de camping werkt en ook aan de was is, hij komt oorspronkelijk uit Limburg. Hij heeft hele verhalen en uiteindelijk staan we er te kletsen tot de machine al klaar is....dat komt mooi uit want nu kunnen we het meteen in de droger doen! Buiten drogen zit er niet in hier....de waslijnen hangen al vol en het waait bijna niet én het wordt ineens erg bewolkt.....
Daarna gaan we buiten ontbijten op ons gemakje en daarna ga ik maar eens met een sopje door de hele camper...
Als de was droog is en het bed weer opgemaakt gaan we aan de wandel. De zon is er ook zo nu en dan weer, maar het is vooral bewolkt. 
Als we de camping aflopen, beneden bij het meer, zien we al meteen de eerste deelnemers van "the Iron Man". Bij de camping staat een post met bekertjes water en natte sponzen voor de hardlopers, we horen een vrijwilligster vragen aan iemand wat hij wil...hij zegt "een steak".. Hahaha 
Het is wel apart, wij lopen gewoon over het parcours van de wedstrijd, er zijn nergens hekken, er zijn zelfs gewoon fietsers op het pad....dat zou in Nederland nooit gebeuren. Wij zorgen er natuurlijk voor dat de deelnemers geen last van ons hebben, maar we zien ook toeristen gewoon naast elkaar over het pad lopen....
Sommige sporters groeten ons ook nog, dat is knap! Wij groeten er ook veel en verwachten niks terug....als je iemand aanmoedigt of in de handen klapt zeggen sommige ook nog "thanks". 
We raken verderop aan de praat met de bestuurder van de motor voor de persfotograaf, nummer 1 van de professionals is in aantocht! Hij vertelt ons dat dit één van de Iron Man Challenges is van een serie van de competitie die over de hele wereld gaat. Het is elk jaar ook hier in Wanaka en dit is de wedstrijd met de mooiste scenery. Er doen ook amateurs mee, sommige doen alles: zwemmen, fietsen en hardlopen. Er zijn ook groepjes die de verschillende sporten verdeeld hebben onder de deelnemers. Je kunt ze allemaal herkennen aan de kleur van de nummers op hun buik en rug. De professionals/wedstrijdlopers doen alles, eerst zwemmen ze 3,8 km, dan 180 km fietsen en dan een volledige marathon (42,2km) lopen...
Wij lopen verder over het pad langs het meer richting Wanaka, voor ons is dit ongeveer 7,5 km.....ook al een hele prestatie vind ik:) 
We zien nummer 1 voorbij komen, voorop fietst iemand met een bordje "1e man" voorop de fiets, 7 minuten later volgt nummer 2 en veel later nummer 3. Etienne stuurt nog een motor met camera door die net de 1e man heeft gemist. :) We zijn al bijna in het dorp als de 1e vrouw voorbij komt. 
Het wordt steeds bewolkter en als we het dorp binnenlopen begint het zelfs te regenen....
Gelukkig duurt dat niet zo lang...wel is het op de wind erg fris. 
In het dorp kijken we even bij de finish en lopen een rondje door het centrum, het is er gezellig druk! We drinken en eten wat op een terrasje, met wifi..
Daarna moeten we weer de 7,5 km teruglopen natuurlijk....de zon is er inmiddels weer bij gekomen en het is nu erg warm....
De lopers hebben er ook last van, sommige zien er niet echt fris meer uit. We moedigen ze aan en praten onderweg nog met een erg aardige vrijwilliger en een fotograaf, die is ook al vanaf 6  vanochtend uur in touw, al bij het zwemmen...hij vertelt dat het doorgaat tot middernacht, dan moet iedereen binnen zijn. We horen aan de helikopter in de lucht dat nummer 1 in aantocht is en ja hoor dat is nog steeds dezelfde, tussen hem en nummer 2 zit nog steeds iets van 7 minuten...de helikopter volgt de eerste drie en later ook de vrouwen 1 t/m 3! Als het op het sportjournaal is hier vanavond staan wij er ook vast op:) we stonden mooi in beeld steeds...
Al met al ben je dan ook zo weer op de camping, wel een beetje moe en erg dorstig....wij kregen geen bekertje water van de vrijwilligers....
We moeten ook nog de bult beklimmen naar de camper. We hebben nieuwe buren gekregen, Nederlanders en kletsen een poosje met hen, het is heerlijk in het zonnetje! 
Daarna gaat Etienne worstjes bakken, beneden bij de bbq en dan slaat het weer ineens erg om...het begint heel hard te waaien en we hebben een complete zandverstuiving...de deuren van de camper staan open....en dus heeft mijn hele poetsbeurt van vanochtend weinig zin gehad...alles zit weer onder het zand..
We eten nog buiten aan de picknickbank...er zit wel wat zand bij..er komt nog een leuk klein hondje bij ons liggen, het lijkt net of hoort ie bij ons...als ik later naar de container loop, loopt ie mooi mee..maar niet meer mee terug. 
We doen de afwas en gaan douchen en dan maar binnen theedrinken, qua temperatuur zou je nog wel buiten kunnen zijn, maar je waait weg...
Die douche is trouwens ook nog wel het vermelden waard....het is een toiletgebouw gericht op hobbits/kabouters, je moet door de knieën om je haren te kunnen wassen en ook bij de spiegel om je haren te kammen moet je flink "zakken". De toiletdeuren moet je niet te breed voor zijn om er in en uit te gaan en het is er erg donker..wat wel geweldig is, is de lamp in de douchecabine, die geeft warmte af! Heerlijk is dat, alleen jammer dat de haakjes zo zijn opgehangen dat je handdoek en kleren er af vallen...en dan heb je dus alles nat...er moet ook nog eens een dollar in een kastje voor je warm water krijgt...maar dat kastje hangt buiten de cabine...dus eerst de kleren uit, handdoek om, deur open, de bocht om, dollar erin, heel snel terug...handdoek ophangen, die valt natuurlijk, snel onder de douche....
Het is wat dat kamperen soms..
Wat echt geweldig is in Nieuw Zeeland is dat je overal warm water kranen hebt, echt in elk toiletgebouw is ook een gloeiend hete kraan! 
Dat moet ook wel met die kou altijd:)

Zondag 19 januari, 
De zon schijnt een beetje als we wakker worden, maar er staat een prachtige regenboog en volgens de buren heeft het vannacht erg hard gewaaid en ook geregend! 
Na het ontbijt rijden we naar Wanaka en gaan eerst naar de supermarkt om weer van alles in te slaan! 
Het begint dan ook te regenen, maar de zon schijnt ook nog! 
Daarna rijden we naar het vliegveld, hier is het museum "Warbirds & Wheels", elk jaar met Pasen hebben ze hier een vliegshow met de Warbirds, vliegtuigen uit de eerste en tweede wereldoorlog. 
In dit museum is een overzicht van de Nieuw Zeelandse luchtmacht en over de Warbirds en vliegshows van de Warbirds. Verder staat er een aantal oldtimer auto's. Het is een keurig en verzorgd museum, boven is nog een expositie over Sir Tim Wallis, de "motor" achter de vliegshows, hij is zelf meerdere keren gecrasht, hij had zelf een Spitfire en bezat een helikopterbedrijf. 
Een stukje verder aan dezelfde weg zit ook het Nationaal Transport and Toy Museum, hier gaan we ook heen, zij hebben ook vliegtuigen, maar ook alle andere soorten transportmiddelen en heel veel speelgoed. Het is een heel gek museum, het staat barstensvol....., de oldtimer auto's zitten vol pluche beesten, de oldtimer vrachtauto's hebben nog een oldtimer tractor achterop staan...er staat een Mig21 vliegtuig,maar ook een NZ passagiersvliegtuig, van binnen is dit vliegtuig een dikke bende...er staan boten, treinen, motoren, brommers, fietsen, stepjes, ski-doos, brandweerauto's, hele mooie oude auto', tractoren, stoommachine's, een hele barbiepop collectie, prachtige meccano projecten, duizenden smurfen, poppenhuizen..het is niet te beschrijven wat hier allemaal staat. Zoveel!
We drinken in het café nog koffie op een tafel van glas op een oud motorblok...
Daarna gaan we rijden via de SH6 richting West Coast. Eerst hebben we nog prachtig weer, we komen langs Lake Hawea, dit ligt in het verlengde van Lake Wanaka en ziet er ook prachtig uit! Op gegeven moment ga je over een berg en rijd je weer langs Lake Wanaka, je kunt ze net niet tegelijk even zien....
Daarna wordt het donkerder en donkerder, de bergen hangen helemaal in de wolken....en het begint natuurlijk te regenen en niet een beetje, het hoost en hoost en het waait erg hard....erg jammer want we rijden over de Haast Pass, dit moet bij mooi weer echt schitterend zijn...Tourism Radio begint zo nu en dan over mooie lookouts en wandelingen onderweg.....niet aan ons besteed vandaag helaas.....Etienne gaat nog wel, heel snel, even naar buiten voor een foto van een grote waterval....we zien weer veel watervallen vandaag, ook gewoon vanuit de auto dus ik geloof het wel:) 
Wat grappig was vandaag, is dat we 2 Apollo busjes zagen rijden met dezelfde, belachelijke, indeling als wij hebben, nieuwe busjes dus en ze hadden zowat hetzelfde kenteken, wij hebben GYB649 en zij hadden de 48 en de 47... is dat niet toevallig? Op dezelfde route vandaag..
We komen in Haast aan, dit staat op de Unesco lijst, vanwege de mooie natuur, helaas niks van te zien vandaag...we gaan er even stoppen voor fish and chips, al die kou en regen maakt je hongerig...
Daarna toch maar verder, in Haast op de camping heeft geen zin zo....we rijden op gegeven moment naast de Westkust, prachtig uitzicht dus, maar we zien het bijna niet eens, zo grijs is de hele wereld rond ons...
Als we in Fox Glacier aankomen gaan we naar de Top Ten camping, het Duitse meisje vertelt dat het morgen waarschijnlijk beter weer wordt! We mogen een plekje uitzoeken, waar we maar willen...als we nog "uit" gaan moeten we maar wat neerzetten op onze plek, zoals een tafeltje ofzo, net zoals Duitsers met handdoeken doen zegt ze...hahaha
We zetten het busje te plek, de stroom eraan en dan aan de Fiji rum, gelukkig hadden we daar 2 flessen van meegenomen:) 
Hopelijk kunnen we morgen een kijkje nemen bij de gletsjer! Vanavond komen we de deur niet meer uit.....oh ja we moeten nog wel naar wc en douche........

Maandag 20 januari, 
Gisteravond, het laatste loopje naar het toiletgebouw, was het al droog! 
Vanochtend voorzichtig het gordijntje opzij....en ja hoor, de lucht is blauw, de zon komt er door! 
We zien de witte toppen op de bergen! We zijn erg blij dat het weer is opgeknapt, nu kunnen we de Fox Glacier gaan bekijken. 
We rijden naar de parkeerplaats waar vandaan de wandeling naar de gletsjer gaat. Het is een prachtige wandeling, snel stromend riviertje, watervallen, hoge rotswanden, we moeten ook over stenen door het water springen. Er loopt ook een klein oud Japans vrouwtje met hoedje op, ze gaat gestaag door, het gaat erg langzaam....als wij teruglopen is ze toch al halverwege de top en het is echt flink steil omhoog! 
De gletsjer was vroeger ver voorbij de parkeerplaats trouwens, hij slinkt met de jaren steeds meer....
We hebben eerst een strakblauwe lucht en het is gewoon warm, ik had best in korte broek en hemd kunnen gaan. Later komt er wel steeds meer bewolking, wij waren mooi op tijd voor de uitzichten op de Fox gletsjer.
De gletsjer is in beweging en we horen dan ook lawaai en er valt een grote brok ijs naar beneden, in het riviertje drijven best veel grote brokken ijs...ook best ver stroomafwaarts. 
De gletsjer is niet mooi wit maar grijs, smoezelig...je kunt er alleen maar op met een begeleide tour een stuk omhoog of met een helikopter en dan een tour naar beneden, erg prijzig beide! 
De wandeling is iets van een uur heen en terug en natuurlijk nog stoppen voor foto's. Daarna rijden we een stukje en gaan kijken bij de oude hangende brug..deze beweegt lekker á la een "hanging bridge" in Nepal...aan de overkant van de brug kom je weer in het regenwoud terecht. Wij gaan terug naar het dorp en rijden naar Lake Matheson, hier heb je mooiste uitzichten ....hier worden de foto's voor de ansichtkaarten gemaakt...maar niet vandaag, helaas hangen de bergen te veel in de bewolking, ze spiegelen nu niet in het gitzwarte water van het meer....
We drinken hier eerst heerlijke koffie, buiten op het terras, en krijgen er ook alweer wat lekkers bij...en dat op maandag...
Daarna lopen we het hele meer rond, iets van 2 uren zijn we onderweg geweest, we hebben ook een paar keer op een bankje zitten wachten op dé view....die leek er steeds aan te komen, de lucht werd blauwer....maar helaas...het is niet gelukt. 
We zijn al erg blij dat het vandaag droog was en bleef! 
We rijden daarna naar het Franz Josef dorp, hier is natuurlijk de Franz Josef gletsjer....die gaan we morgen bekijken. 
We lopen nu even door het dorp, op zoek naar een ATM...uiteindelijk na hulp gevonden..we kijken nog even in een winkeltje en het leuke kerkje en dan gaan we op zoek naar een camping. 
We vinden eentje zowat tegenover "the Hot Springs" ...dat is handig! Het is ook nog eens een leuke camping, we zitten in het regenwoud! De bomen zitten vol mos en het zijn allemaal varens en grote palmen, vanmiddag in het bos bij het meer stonk het ook echt "mossig"... Al die regen zorgt wel voor een prachtig regenwoud natuurlijk:) 
We gaan daarna naar "the Hot Springs", dit is echt heerlijk...ze hebben 3 baden, eentje van 36 graden, eentje van 38 graden en eentje van 40 graden! 
In die van 40 graden hou je het niet zolang vol...de 36 en 38 zijn heerlijk, al met al zitten we 2 uren in het warme water! Daarna gaan we terug naar de camping en gaan koken bij de bbq en keuken, biertje en mooi weer erbij, dan is koken wel gezellig:) 
Er lopen hier trouwens weer rare mensen rond, ik snap dat nog steeds niet...in Australië kwamen we, naast de Australiërs, ook toeristen uit andere landen tegen en we hadden altijd leuke contacten.....hier loopt iedereen je straal voorbij en is het ieder voor zich...ik blijf "goodmorning" roepen 's ochtends in het toiletgebouw....meestal komt er niks terug....vandaag tijdens de wandeling bij de gletsjer waren het ineens Japanners die wél groeten, ook erg verbazend...
De Nieuw Zeelanders die we spreken zijn allemaal wel aardig, maar dit zijn nooit mensen op de camping, daar doen ook de Nieuw Zeelanders de mond niet open....
We zitten nu nog steeds buiten, dat is ook ongekend:) wel sokken en vest aan....de gemene kleine vliegjes zijn ook alweer lekker bezig, dus zo maar naar binnen! 

Dinsdag 21 januari, 
Het is schitterend weer als we buiten komen! Dus hebben we een prachtige view op zowel Mount Cook als Mount Tasman en we wandelen, ik in hemd, in de zon richting Fransz Josef gletsjer. Vanaf de parkeerplaats is het een wandeling van 1,5 uur retour. Ook dit is een prachtige wandeling, heel anders dan gisteren bij de Fox. We lopen dan ook over de vlakte waar in 2008 (volgens een foto die hier hangt) de gletsjer nog liep....dat gaat dus hard achteruit...onderweg zien we prachtige watervallen, mooie, door het beekje, uitgesleten rotsen, de bergen op de achtergrond...
Het is een makkelijker wandeling dan gisteren, niet over stenen springen door de beek en ook niet steil omhoog klimmen. Als we bij de gletsjer "mond" aankomen zien we echt het verschil met de Fox, die is veel indrukwekkender, dit is maar een "kort" stukje en je ziet 'm ook niet bewegen zoals de Fox wel in beweging is. Hier ook geen brokken ijs in de rivier. De kleur is wel veel mooier vind ik, de aparte wit/blauw- groenige kleur die we ook vanuit het vliegtuigje zagen. 
Al met al dus heel anders dan gisteren, maar vandaag mooier weer nog! We hadden nu wel the view off the views, even buiten Fransz Josef aan het Lake Mapourika, zien we waar we gisteren op zaten te wachten. Ook nog maar net trouwens, daarna kwam de bewolking weer....
We gaan bij Okarito nog van de SH6 af en rijden naar de kust en de lagoon bij Okarito, hier wacht een woeste Tasmanzee! Het vest moet er weer bij aan. In de lagoon is het een stuk rustiger. We drinken nog koffie hier en daarna gaan we verder richting Noord op de SH6.
We stoppen nog een paar keer bij mooie meren, we tanken in Ross en komen uiteindelijk in Hokitika terecht op een camping aan de kust. Als we binnen rijden komen er net zeedampen opzetten en alles zit in de mist.....we hebben hier free wifi, checken dus eerst even de mail...
Daarna gaan we lopend het dorp in, het is een leuk plaatsje! We kijken bij het strand waar ze een "Art" project hebben, er staan allemaal kleurige vlaggen, je kunt een plekje op het strand "kopen" en hier je eigen kunstwerkje maken, de kunstwerken hebben het thema "een huisje voor de kleine pinguïn" er ligt genoeg hout op het strand om wat leuks te maken, het zijn allemaal takken en stronken....
Het voelt als Oerol hier, erg leuk dus:) 
De zon komt er ook weer door! Hij heeft gewonnen van de zeedampen! 
Wij gaan een pizza eten in de erg leuke pizzeria, met mooie tuin, dus lekker buiten in het zonnetje, met een wijntje en een biertje! 
We lopen daarna over het strand terug naar de camping, het is een bijzonder strand hier....het lijkt heel triest allemaal..een beetje een "unheimlich" donker zandstrand vol met boomstronken en stenen.
Op de camping is het, helaas, alweer volgestroomd met toeristen....we veroveren nog net een douche:) nu aan de thee en zo de blog updaten, het is nu of nooit deze week met de gratis wifi hier:) 
We lezen trouwens net over de aardbeving afgelopen week op het Noordereiland, wij hebben er hier niks van gemerkt!