22 januari t/m 29 januari

Woensdag 22 januari, 
We worden vroeg wakker, het is bewolkt en het waait harder. We zijn mooi op tijd eruit, dus voor de meute aan een toilet/douche plekje...de campings in NZ zijn best mooi, maar er zijn in tijden van drukte echt veel te weinig douches en toiletten en zelfs gewoon voor tanden poetsen moet je al in de rij als je pech hebt..
We zijn gisteravond trouwens nog even naar de overkant van de camping gelopen, samen met veel Japanners, naar de glowworms staan kijken, tegenover de camping zit een "glowworm del"...het zijn eigenlijk lichtgevende vliegjes die allemaal bij elkaar hangen, Google maar, ze zijn totaal anders. Dan de vuurvliegjes in b.v. Amerika. Het was wel grappig om te zien en nu op loopafstand, vanuit Te Anau gingen er zelfs hele excursies met bus en bootje naar toe....nu waren we ook binnen 10 minuten weer terug bij de camper:)
We checken nog even onze mail en dan rijden we richting dorp, eerst langs de kapper....die is fully booked tot half 3 vanmiddag....dus blijf ik maar doorlopen met mijn bos veel te lange haren:) 
Daarna gaan we naar het Nationaal Kiwi Centrum (staat op de gevel...).. We gaan kiwi kijken! In Nieuw Zeeland geweest en geen kiwi vogel gezien kan natuurlijk ook niet....
Dus betalen we er 18,50 p.p. voor.....ze hebben naast de 2 kiwi's ook nog een aquarium, we zien veel mooie vissen, schildpadden, de NZ dino/lizard en hele grote dikke palingen van meer dan 100 jaar oud! Die helpen we nog voeren! Met een pincet mag je ze stukjes vlees geven, de vissen zijn allemaal vrouwtjes en blind...het voer moet je dus echt voor hun bek houden, leuk om te doen, ze kunnen trouwens 2 jaren zonder eten, als ze willen...
Ze komen omhoog en kruipen over het houten platvorm, er liggen ook een flink aantal te slapen, die lijken niet meer te leven...maar ze schijnen okee te zijn...
Het hoogtepunt is natuurlijk de bruine kiwi kijken! Het is erg leuk om te zien, ze zitten in een donkere kamer, het zijn nachtdieren, ze kunnen heel hard lopen, net zo hard als een emoe, ze hebben een lange kromme snavel. De kiwi komt heel dicht bij ons langs lopen, we staan achter glas, we kunnen ze erg goed zien, het zijn geen beauty's maar ze zijn wel erg grappig, in hoe ze bezig zijn met takjes en blaadjes, maar vooral hoe ze rondrennen! Grappige beestjes...net alsof het beestjes uit een film zijn ofzo ipv een échte levende vogel...
We rijden daarna Hokitika uit en gaan een stukje verderop de SH73 op naar Arthur's Pass. Het weer is minder mooi dan gisteren, maar het regent nog niet. Het is een mooie route, mooie rivieren, watervalletjes, de éénrichting bruggen, rotonde's waarop ook een spoorwegovergang loopt, koeien, schapen, mooie bloeiende bloemen in de bermen, groene heuvels, bouwvallige huizen/boerderijen, bergen, kea vogels..
We hebben een paar mooie lookouts, eentje met uitzicht op het lange viaduct waar we over heen reden, eentje met uitzicht op de "tunnel" die je beschermt tegen vallende rotsen van de bergen, hier loopt ook een overlooppijp voor het regenwater over de weg naar beneden, lijkt mooi! 
We hebben 16% stijgen/dalen, Etienne is weer druk met het busje door de bergen te loodsen..
Bij Arthur's Pass Village drinken we koffie met een warme vleespie, we zijn koud...het is hier een stuk frisser en het begint ook weer meer te regenen. Mooie wandelingen zitten er niet in hier bij de Pass. We rijden terug richting westkust en gaan nu via Moana, langs het Lake Brunner. Voorbij Moana staat de oude Brunner Mijn, er is veel van vroeger bewaard gebleven en je kunt er een wandeling langs maken. We lopen over de brug en lopen door de restanten van de mijn. Het was een kolenmijn, maar ook steenfabriek, het moet in die tijd een geweldige onderneming zijn geweest, veel werkgelegenheid voor de omringende dorpen. De meeste arbeiders waren trouwens van oorsprong uit Engeland afkomstig, meneer Brunner, degene die de kolenmijn ontdekt had, ook. 
In 1896 is er een verschrikkelijk ongeluk gebeurt, een explosie in de mijn, iedereen die op dat moment in de mijn was, 65 mensen, kwamen er bij om. Ze hadden het kunnen voorkomen.....de pony's die ze gebruikten in de mijn wilden die dag al niet naar binnen.......
Er hangen ook foto's van de begrafenis, een massagraf in Stillwaters, er reed een langzaam rijdende trein voor de vrouwen en kinderen naartoe..
Na dit bezoek aan de oude mijn rijden we verder en komen in Greymouth, het is inmiddels een stuk beter weer geworden, zonnig! 
Dus rijden we snel verder langs de kust omhoog...de kust is hier echt prachtig, het doet denken aan The Great Ocean Road! We boffen dus met de mooie blauwe lucht. We stoppen vaak voor foto's, het is hier echt erg mooi, die woeste Tasmanzee met de mooie aparte rotsen voor de kust. We zien een Motel wat zichzelf "Apostelview" heeft genoemd...
Daarna komen we Punakaiki binnen, hier hebben we de Pancake rotsen....en bussen met Japanners, en een parkeerplaats vol campers....
We lopen de route naar de rotsen en ze zijn echt prachtig, opgebouwd uit allemaal laagjes steen lijken ze inderdaad op pancakes. Het is vloed en dus kun je er nu niet over het strand heenlopen. Ze hebben bovenlangs een mooi wandelpad met lookouts gemaakt, veel mooie views. Er zijn ook blowholes, het water spuit daardoor naar omhoog, mooi gezicht! Er lopen veel toeristen rond maar iedereen kan wel zijn plekje vinden voor foto's, maar even rustig zitten en genieten van het uitzicht lukt je niet op dit soort plekken. Voor het weer moet je wel januari/februari hier naar toe natuurlijk....al zegt dat ook niet alles:) ...ik zou geloof ik wat later in de tijd gaan, of eerder..
We eten daarna een lekker ijsje en gaan terug naar de camper. Het is alweer einde middag en we zijn blij dat er een camping is in Punakaiki (stond niet in de campinggids..) 
Het is ook nog eens een camping aan the beach! Het is prachtig weer en dus klap ik de stoeltjes uit en hang de tankini te drogen...die was nog steeds niet droog na ons Hot Springs bezoek.....even dacht ik nog aan zonnebrand...maar we gaan eerst nog over het strand lopen, we vinden weer mooie steentjes, gisteren ook al.....dat wordt onderhand een kilo stenen in de tas:) 
De lucht betrekt ineens wel weer....het begint licht te regenen...snel terug naar de camper, de stoeltjes en de tankini weer naar binnen...
Staande onder de achterklep drinken we een borrel, er komt nog een leuke mevrouw uit Bristol, Engeland een praatje maken, even later komt haar zus uit Australië er ook nog bij. 
De camping stroomt alweer helemaal vol en we besluiten eerst maar te douchen, dan zijn we daar vanaf...
Daarna gaan we in het busje, het hoost ondertussen flink en het is koud....we hebben brooddag met een lekker gekookt eitje en toastjes met paté...kok Etienne regelt het...er kan maar 1 persoon tegelijk iets doen in deze kleine ruimte...dus ga ik dagboek schrijven. 

Donderdag 23 januari, 
Het regent flink de hele nacht door..en ook als we wakker worden. Het zijn gelukkig wel buien en we komen redelijk droog naar en van toiletgebouw..
We ontbijten staande onder de achterklep en dan gaan we weer verder Noordwaarts. 
Eerst langs de woeste Tasmanzee, nu ook met hele donkere luchten erboven...wat hebben we gisteren geboft met die mooie blauwe lucht! 
We stoppen net voor Charleston bij een hele mooie oude begraafplaats en kijken nog in Charleston bij de kust, hier kwamen vroeger in de goldrush veel schepen aan en ze hadden "iets" gebouwd langs de rotsen om te voorkomen dat de schepen op de rotsen sloegen...volgens Tourist Radio zou dat nog te zien zijn.....Etienne zag het niet echt, ik ben niet ver gelopen...het regende ook alweer...
Daarna stoppen we net buiten Charleston bij een oude goudmijn, deze is al 5 generaties in dezelfde familie, "Mitchell's Gully Gold Mine".
Bij aankomst lijkt het ook wel een kippenfarm, we worden begroet door allemaal kleine sierkippetjes met kuikens...
Binnen hangen foto's en we willen ons net zelf binnenlaten in de mijn en het entreegeld in een "gat in de muur" stoppen, als de mijneigenaar er aankomt....
Hij vertelt eerst wat dingen over de mijn, hoe het goud gewonnen werd, waarom hier juist zoveel goud te vinden was etc....we mogen ook even een klompje goud vasthouden. De totale opbrengst in Charleston is rond de 110.000 kg goud geweest! Het dorp was "tig" keer groter dan het nu was..met veel kroegen en bordelen...
In de mijn zijn zo'n 16 km aan tunnels en gangen....wij zien er een heel stel op onze wandeling over het terrein, ook handig om even te schuilen voor de regen:) 
Er is veel bewaard gebleven aan materiaal en gereedschappen en er worden vast nog wel eens demonstraties gegeven of een poging gedaan iets te vinden....maar niet vandaag...de eigenaar zien we niet meer, wel al zijn kippetjes, het is nog een hele toer om het erf af te rijden zonder een kip dood te rijden....ik jaag ze weg...Etienne rijdt en ik moet dus in de rijdende bus springen om het voor elkaar te krijgen.....
Daarna rijden we verder richting Westport over de SH6, we rijden naar het puntje, Cape Foulwind, hier is een robbenkolonie. Het waait hier weer hard en ook zo nu en dan een flinke bui, dus gehuld in jassen lopen we richting robben. Ze hebben een mooi wandelpad gemaakt met lookouts. Als we de lookout bij de robben oplopen roept Etienne al dat hij iets "groots" in het water ziet en even later zien we de staartvin van een grote vis...omdat het zwart en wit en groot is moet het wel een Orca zijn, dit denkt ook het stel wat er al stond met een verrekijker! Geweldig een Orca zo dichtbij de kust, we staan een hele poos te staren over het water, de Orca laat zo nu en dan iets zien maar is steeds verder weg. Ik zag nog een dolfijn boven het water uit springen, helaas heb ik de Orca niet zo goed kunnen zien? We vergeten helemaal de robben met hun kleintjes, die zijn ook erg leuk en liggen vlak onder ons...
Daarna komt er weer een dikke bui en vluchten we terug naar het busje. We rijden nog even richting vuurtoren, hier kwamen zowel Abel Tasman als later Kapitein Cook aan land...we lopen er niet meer helemaal heen....we rijden door naar Westport en doen eerst boodschappen. Daarna eten en drinken we wat bij het wegrestaurantje naast de supermarkt en we rijden nog een rondje door Westport, leuk plaatsje met vissersvloot en visafslag. 
Dan verlaten we de westkust en gaan richting binnenland, via de SH6 naar Nelson. Het is een mooie route en we zien het landschap steeds droger worden, het is voorbij met het regenwoud, bruine heuvels en dennenbomen. De bruine heuvels betekent wel mooier weer:) en dat klopt, het wordt steeds zonniger! 
We rijden zowat de hele route langs de Buller River, we passeren ook de Buller Gorge, de wegen zijn hier erg smal, je hoopt dat er geen tegenligger aankomt....er is ook een keer een stoplicht om dit te voorkomen...weer veel bochtjes maken dus. 
We komen ook nog langs de langste hanging bridge van NZ, over de Buller River natuurlijk....we besluiten erover heen te lopen, voor 5 dollar p.p. kan dit.....
Het is best eng zo hoog boven het kolkende water die schommelende brug.....ik wacht eerst maar eens even tot de tegenliggers over de brug terug zijn....Etienne is dan allang aan de overkant natuurlijk....de vrouw van het stel wat terug komt geeft me de tip "niet naar beneden kijken, recht vooruit kijken..." Dat had ik zelf ook al bedacht....
We zijn daarna net op tijd terug weer aan de "goede" kant als er een hele horde mensen aankomt...elkaar inhalen op dat smalle wiebelige ding leek me maar niks:)...
Wij gaan weer verder, komen door een plaatsje waar ze in 1968 een flinke aardbeving hebben gehad, er zijn nog steeds punten waar je de aardverschuivingen kunt waarnemen. 
Hoe verder we richting Nelson komen hoe meer we het landschap op de Fleurieu Peninsula onder Adelaide vinden lijken, en daar vonden wij het erg mooi...het weer is ook heerlijk nu! 
In Nelson gaan we naar een camping dichtbij het centrum van de stad. Het is een heerlijke camping, helemaal niet zo druk en goede en schone voorzieningen. Ze snakken hier alleen naar regen....hopen erg dat dit vandaag of morgen komt.....wij natuurlijk niet:)
We lopen vanaf de camping in blote mouwen de stad in en gaan op zoek naar een kapper...ik moet écht heen nu....
We vinden er eentje die om 19.00 uur een plekje heeft! Nou prima, wij gaan dus eerst hapje eten in de stad en lopen even rond en maken wat foto's. 
Om 19.00 uur zit ik dus in de stoel en het meisje zegt dat ze het erg moeilijk vind om Europese mensen te knippen....in Europa hebben ze een hele andere manier van knippen dan hier....dat belooft wat:)
Ze vertelt ook dat Duitse mensen vaak boos worden als het niet is geworden wat ze hadden verwacht....ik beloof dat ik niet boos word en ze gaat in actie! Een ander meisje brengt nog een lekkere kop koffie en even later ben ik flink kort geknipt....maar het ziet er prima uit! Het meisje is opgelucht...en ik ook wel beetje..
Daarna lopen we terug naar de camping, alles is al dicht...Etienne had ook al niet meer kunnen winkelen. 
We douchen, theedrinken etc en de dag is alweer om....

Vrijdag 24 en zaterdag 25 januari, 
We worden vrijdags wakker met prachtig weer. In de buurt van Nelson woont een nichtje van mij en we besluiten er naar toe te rijden...we hebben wel een adres, geen telefoonnummer. 
Onze "Truus" kent gelukkig het adres en we vinden het dus makkelijk, ze woont over een hoge heuvel heen met smalle oprit, we laten het busje voor de veiligheid maar beneden bij hun brievenbus staan en nemen meteen de krant even voor ze mee:) 
Het is een flinke steile wandeling omhoog..we komen dus hijgend boven aan, kloppen voorzichtig op de deur, verderop gaat er tegelijk al een deur open...de honden hadden ons bezoek al aangekondigd! Ze is thuis! Ze wist ook al wel dat we in de buurt waren via mijn tante. Het is leuk om elkaar weer te zien, dat is lang geleden...haar dochtertje is thuis, haar zoontje is naar de crèche en haar man is aan het werk in het buitenland. We drinken gezellig koffie buiten op hun mooie veranda, ze hebben een mooi huis met prachtig uitzicht. Het kleine meisje went inmiddels ook aan ons en wijdt ons in, in de Katie Perry muziek....we mogen ook haar prachtige roze kamer bekijken
We lopen buiten ook nog een rondje om alles te bekijken en spreken af voor later in de middag in de stad! 
Wij gaan daarna naar Nelson, eerst naar het Tahunanui-strand, het is echt fantastisch mooi weer! Na een wandeling en een ijsje gaan we op de lange dam in de Tasman Bay lopen, dit viel een beetje tegen door de grote keien, dus niet helemaal tot de vuurtoren gelopen. We zijn de stad ingegaan en hebben wat winkels bekeken, het was gezellig in de stad, terrasjes, muziek en zon. 
Daarna gaan we naar het Founders Park, dit is een soort openluchtmuseum in het teken van de eerste emigranten, er staat zelfs een mooie molen, maar het is geen Hollandse...we raken er aan de praat met een erg aardige man uit Nelson, hij vertelt van alles. 
Om 17.00 uur komen mijn nicht, haar kinderen en schoonvader daar ook naartoe en we rijden achter elkaar naar de haven van Nelson en gaan hier naar een visrestaurant, ze hebben een leuk speelhoekje voor de kinderen en een prachtig uitzicht over zee! We eten lekker en gezellig, haar schoonvader is hier een paar maanden en vind het ook gezellig om even Nederlands te kunnen babbelen. 
Daarna rijden we naar haar huis terug en parkeren ons busje nu wel op de oprit, achteruit voor de garage. We mogen hier vannacht slapen en dat is natuurlijk erg gezellig, Evelyn bedenkt dat we de was ook mooi even kunnen doen..dus even later zitten we bij opa Jan buiten bij zijn huisje aan de thee en de wasmachine draait. Het kleine meisje belooft ons wakker te maken en te komen ontbijten bij ons:) ze had al alle kastjes in het busje open en vroeg al hoeveel nachten we blijven...
We kletsen nog even gezellig en dan gaan we ons allemaal nachtklaar maken, wij vouwen de inmiddels droge was nog op en dan slapen. 
Vanochtend werd ik wakker van de vogels! Dat was lang geleden, ze zijn hier dus wel in NZ...mijn nichtje woont ook echt prachtig middenin de natuur, gisternacht hadden we ook een prachtige sterrenhemel. 
We zijn net in de kleren en in actie als de rest van de familie ook wakker wordt, de honden rennen weer  lekker over het erf en het is mooi weer, wel een beetje bewolkt. 
Het kleine meisje heeft ons niet vroeg gewekt...ze sliep nog en moest zelf wakker gemaakt worden...ze komt daarna voorzichtig onze kant op:) 
Ik vind het zo leuk om haar Nederlands te horen praten...met een zwaar Engels accent, heel grappig klinkt dat. De logeerhond van vrienden verstaat geen Nederlands, hun eigen wel, en dus zijn we in het Engels en Nederlands bezig om ze tot de orde te roepen, het kleine meisje zit inmiddels op de schommel met een kom yoghurt en cereals, wij aan het brood...dat wilde ze niet...en ook geen crackertjes en ook niet onze yoghurttoetjes. Het is een gezellige bedoening om zo te ontbijten....Daarna wordt het tijd om afscheid te nemen, het kleine meisje wil ons niet laten gaan maar we moeten verder..
Het was erg leuk om bij Evelyn en haar gezin te zijn geweest, leuk om nu precies te weten hoe ze wonen en waar mijn oom en tante hun "eigen" huisje hebben bij hen op het erf enzo, ik snap het nu precies als mijn tante er over vertelt. 
Daarna gaan wij richting Abel Tasman NP, we zien onderweg veel fruitbomen! 
We komen aan in Marahau, de poort tot het park, we gaan hier op de camping staan en reserveren bij de receptie meteen een watertaxi. We hebben een half uurtje om daarvoor klaar te staan....om 12.00 uur komt er een tractor met bootje aanrijden, de taxi staat klaar! We rijden daarna, zittend in het bootje, met de tractor door het dorpje naar het strand en daar gaat de kar achteruit het water in en de taxi kan varen! 
De Skipper vertelt ook van alles en we moeten allemaal een zwemvest om. We gaan eerst nog de bocht om varen om nog wat mensen op te pikken, hier staat een mooie gespleten rots, the Split Apple Rock, in het water en de Skipper vraagt ons om die minstens 2x op de foto te zetten......hij zegt dat Ayersrock in Australië de meest gefotografeerde rots is en als we nou eens allemaal deze rots er vaak opzetten, dan wordt deze misschien nummer 1:)
Zou hij dit grapje elke taxirit vertellen vraag ik me af.....
We varen daarna het NP binnen, langs de kust, maar ook best ver op zee en de golven zijn best hoog.....de mensen op de achterste bank zijn al flink nat....
We varen langs een eilandje waar zeehonden zijn, daar stopt hij even en dan weer verder richting Anchorage, hier draait hij de boot naar binnen en dan krijgen wij de volle lading water.....zout water...mijn ogen doen er zeer van, ik had eerder de zonnebril afgedaan omdat die bijna weg waaide...
Het was een erg leuk taxiritje....je kan nog veel verder de kust langs omhoog maar wij stappen hier van de boot om daarna lopend terug te gaan naar Marahau. 
We moeten wel eerst nog de schoenen en sokken uit, om de boot af te komen moeten we door het water naar het strand lopen. Het water is niet zo warm, het is een prachtig strand hier, het ligt in een inham, beschut door Pitt Head. De kleur van het zand is een beetje roestig. Het water heel mooi blauw! 
We drogen de voeten, schoenen weer aan, eten een cracker en gaan op weg.....het is zo'n 14 km terug naar de camping! 
Het is een prachtige route, eerst over het strand en dan door het bos, een flinke klim omhoog eerst, de beloning is wel een prachtig uitzicht, en daarna een mooi pad door het bos met zo nu en dan de mogelijkheid om naar een strand te lopen en natuurlijk steeds mooie lookouts! Het Abel Tasmanpark is echt een paradijs voor wandelaars, er zijn prachtige wandeltochten te maken, vaak in combinatie met die watertaxi. Het strand ziet er exotisch uit, je waant je op een tropisch eiland...er zijn ook veel mensen in een kajak. Oud Koningin Juliana was trouwens patrones van het park, zij heeft het monument voor Abel Tasman hier bij de noordingang van het park, geschonken in 1970. 
Met boottocht, fotostops en al zijn we zo'n 4,5 uur later weer terug op de camping, de zon schijnt hier ook heerlijk en we kunnen dus lekker buiten zitten met een welverdiende borrel. Buiten eten lukt ook nog prima, daarna koelt het wel weer snel af en gaan we naar binnen. 

Zondag 26 januari, 
Toen ik er vannacht écht even uit moest regende het al een beetje....vanochtend hoost het echt....maar het is niet echt koud, dus in de korte broek. 
Wandelen word niks meer, we besluiten naar de Noordkant van het Abel Tasman NP te rijden. 
We rijden via Takaka, over de Takaka Hill, dit is veel bochtenwerk en er zijn vast prachtige uitzichten maar het is erg grijs door de regen...erg jammer...we hebben alweer op een zondag, op een prachtige route, rotweer..
We komen langs het Abel Tasman Memorial...het is 5 minuten lopen, we doen het toch maar al regent het...Tourism Radio heeft het niet over Juliana trouwens maar over Beatrix, die heeft het monument in 1996 opnieuw onthuld, Tourism Radio zegt dat het monument geplaatst is in 1942, het is een grote witte soort obelisk en een wit marmeren gedenkplaat, het uitzicht hier is schitterend, zelfs in de regen. 
We rijden daarna langs Tata Beach en dan is het even wat minder erg met de regen, hier dus ook even eruit geweest. Daarna gereden tot aan Totaranui, tot waar de weg over gaat in gravel, je komt dan uit bij de populaire camping bovenin, deze staat in de zomervakantie vol met Nieuw Zeelanders met kinderen, Evelyn en haar gezin waren er ook geweest afgelopen december. Er is geen elektriciteit en geen warme douches....toch staat het er vol. Nu was er wel "vacancy" maar wij draaien om. Bij Tata Beach drinken we koffie en eten wat lekkers erbij. Daarna gaan we dezelfde weg terug...ook weer over the Hill dus met alle bochten....ik werd er een beetje misselijk van vandaag, het waren erg korte bochtjes en die harde regen en ruitenwissers erbij....
Daarna rijden we terug naar Nelson, dit lijkt in de regen ook lang zo mooi niet meer, maar toch vind ik dit nog steeds qua landschap prachtig en het is wel het droogste en zonnigste stukje NZ, alleen vandaag niet....We rijden nu richting Picton, we komen langs de afslag naar mijn nichtje ook weer, het is daarna ook een prachtige route....veel mooi bos, ook weer veel bochten....en voorbij Havelock komen we in het Marlborough Sounds gebied, prachtige uitzichten over zee dus steeds, een beetje zoals bij de fjorden, erg jammer van de regen, die werd ook maar niet minder, eerder erger...
De view op Picton moet ook prachtig zijn, je komt van hoogte er op aanrijden en het ligt prachtig aan het water. Hopelijk is het morgenochtend droog, dan kunnen we daar nog wel even weer bij op rijden! We moeten om 10.00 uur bij de Interislander Ferry zijn. We zitten op een kleine Kiwi camping vlakbij de Ferry en zullen nu maar wat in het busje moeten zitten. Hopelijk is het morgen mooier weer, de Ferry overtocht schijnt erg mooi te zijn, je vaart door the Marlborough Sounds, dat moet prachtig zijn...bij mooi weer....

Maandag 27 januari, 
Het is droog als we wakker worden! Gisteravond na het douchen was het al droog en toen hebben we nog een stukje gewandeld door Picton. Een leuk plaatsje is dat, leuke winkelstraat, met Hollandse bakkerij, en ze verkopen er chocolade letters, een prachtig park aan het water, mooie jachthaven..
Vannacht wel paar keer wakker van het lawaai van het vrachtverkeer naar de boot en ik had keelpijn..
We gaan na het ontbijt nog even in Picton kijken, even de mail checken bij de plaatselijke bieb, we lezen dat in Noord Nederland sneeuw ligt! ....en ik had nog een leuke souvenir gezien in een etalage:)
Daarna naar de boot, we checken in en moeten in rij 3 gaan staan....achter alle andere Apollo's, het is een pracht gezicht....heel lijn 3 staat vol met alleen maar Apollo busjes en grote campers. 
Er komt een meneer langs die wil weten of we ook visgerei aan boord hebben of in contact zijn geweest met een rivier....om de algengroei tegen te gaan....die willen ze niet op het Noordereiland...
We babbelen even met hem, hij gaat in juni fietsen in o.a. Holland. 
Later staat in de rij naast ons een auto met bootje op aanhanger....hoe zou dat gaan? De meneer praat inderdaad met hen maar er gebeurt verder niks....
Het laden van de boot duurt best lang, er gaan vrachtauto's met paarden eerst aan boord, ze worden helemaal vastgezet met kettingen. Er gaan ook treinwagons de boot op trouwens. Daarna gaat de colonne Apollo's naar binnen. We gaan daarna de trappen omhoog en gaan op het bovendek staan, ik ben blij met fleecevest én jas, het is nu al koud, we varen nog niet eens....maar het is droog! Het is nog niet zonnig helaas...
Het is inderdaad een prachtige route, kris kras door de Marlborough Sounds, dit duurt ongeveer een uur, een wirwar van eilandjes, schiereilanden en fjorden. Veel huizen aan de kust hebben een eigen jetty en boothuis, waarschijnlijk kunnen ze er ook alleen maar komen met de boot...
Daarna is het voorbij met de pret....we moeten over de Cook Strait....open zee, de Tasmaanse Zee en de Stille Oceaan stoten hier op elkaar en dat geeft een mooie deining:) 
We dronken net even een kop koffie binnen...daarna dus snel weer naar buiten, frisse lucht is beter! Veel mensen komen groen en geel met een wit zakje naar buiten.... Wij gelukkig niet!!
Het is heerlijk buiten, de zon is er door gekomen en we zien steeds meer van het Noordereiland! We kruizen nog andere ferry boten en langzamerhand zien we de hoogbouw van Wellington dichterbij komen. Al met al duurde de overtocht 3 uren en een kwartier, het is een prachtige vaartocht, de boot vaart ook niet zo snel! 
Daarna naar het autodek en we rijden Wellington al binnen! Hier is het wel even drukker dan in Nelson:) het is dan ook de hoofdstad, het parlement zetelt hier. 
Wij gaan naar het Nationaal Museum, Te Papa Tongarewa, dit staat niet zo ver van de Ferry, er is een groot parkeerterrein bij, dus allemaal goed te bereiken! 
De bouw van het museum heeft trouwens vele miljoenen gekost .....en toch is de entree gratis...het parkeren is wel duur. 
Het is een prachtig museum, de hele geschiedenis van Nieuw Zeeland komt voorbij....het ontstaan van de eilanden miljoenen jaren geleden, de bevolking, van Maori tot Hollandse ontdekkers, emigranten etc. 
De dieren, de natuurverschijnselen/krachten, je kunt hier zelfs meemaken hoe een aardbeving voelt....
Prachtige uitleg over de Maori en er liggen boten, gereedschappen, er staan huisjes. Het ene is nog mooier dan het andere, veel interactief en filmpjes in 3D etc. Alles staat er steeds zowel in het Engels als ook in het Maori en voor ons is er zelfs een Nederlandstalige folder! 
Je zou er best een dag zoet kunnen zijn, wij hebben maar een paar uurtjes helaas...
Daarna doen we een poging om door Wellington te rijden, even langs de parlementsgebouwen, die zijn helemaal van hout, terwijl het een massief gebouw lijkt...maar het is spits in Wellington, het is erg druk en "Truus" weet het af en toe ook niet, we zijn blij dat we op een ringweg belanden de stad uit....we gaan via de SH2 richting Noorden, naar Lower Hutt, naar een Top10 camping. Daar hebben ze volop plek, we denken dat de ergste vakantiedrukte nu wel voorbij is! Geen wachtrijen meer voor toilet en douche...ik was er vanavond helemaal alleen! We eten pasta, nog net buiten, met fleece aan, we krijgen hierbij gezelschap van een moeder eend met kuikentjes, we hebben nog wel een stukje brood voor ze:)....daarna snel afwassen in de lekkere warme keuken en een heerlijke warme douche....

Dinsdag 28 januari, 
Het is droog maar bewolkt en niet echt warm, koud windje..
Na het ontbijt, met 17 eenden om ons heen, gaan we eerst boodschappen doen bij de Countdown, als alles weer bijgevuld is gaan we omhoog richting Napier, via de SH2.
We rijden door plaatsjes als Featherston, Greytown en Carterton, Tourist Radio heeft het dan over Stonehenge...er staat een exacte replica van Stonehenge zoals het in Engeland staat, hier net voorbij Carterton, richting Gladstone. Het lijkt ons wel grappig om te zien, dus rijden we die kant op, het is een mooie route door de heuvels. Als we aankomen is het hek gesloten en er hangt een bordje "closed" .....op Tourist Radio zeiden ze "elke dag geopend".....
Helaas is het pas vanaf de woensdagen geopend...maar het was wel een mooie route! Omdat de route door de goudgele heuvels wel erg mooi is, besluiten we ook langs de plaats te rijden met de langste naam ter wereld! Dit is een eindje om, maar vast ook zo mooi door de heuvels. 
We programmeren "Truus" dus in op Porangahau aan de kust. 
Het eerste stuk gaat over de SH2 en we komen nog door leuke plaatsjes, we drinken koffie bij het natuurcentrum waar je de zeldzame witte kiwi kunt zien, wij slaan deze over....we zien hier wel de broertjes/zusjes van de Kea, de Kaka vogel. Als ze er met je eten vandoor gaan of je koffie laten morsen is dat voor je eigen verantwoordelijkheid staat in het restaurant, je krijgt geen nieuwe, met excuses van de Kaka:) 
Daarna slaan we net voor het Scandinavische plaatsje Dannevirke, af richting kust over de route 52. Het is een prachtige route, mooi heuvellandschap, hoge en lage heuvels, groen en geel, veel koeien, schapen, stukjes bos, het zonnetje er steeds meer bij, echt prachtig! 
Dan zien we ineens het bruine bord staan met "langste plaatsnaam ter wereld" en even verder staat het brede bord met:  

Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaungahoronukupokaiwhenuakitanatahu

Probeer dat maar eens in één adem uit te spreken....je zal er wonen....
We treffen er nog een Duitser met een Nieuw Zeelandse kennis, zij kan het redelijk goed uitspreken! 
Na foto's gemaakt te hebben rijden we door naar Porangahau, hier tanken we bij een dorpsgarage, de Maori mevrouw zegt ter afscheid nog iets in het Maori zei Etienne. Dat is wel veel meer aanwezig op het Noordereiland, de Maori cultuur en mensen, erg leuk! 
We rijden daarna naar de Porangahau Beach, de "benzine mevrouw" vertelde dat hier een camping is, die is er inderdaad...maar we kijken eerst even op het strand. Alweer een compleet verlaten strand, koud en winderig, prachtige golven weer natuurlijk! NZ is echt een land om lege stranden te fotograferen..
Daarna naar de camping, er is niemand, we klingelen aan de grote bel, toeteren met de claxon en daar komt iemand aan....er was ook net nog een Duitse jongeman op een fiets aangekomen op zoek naar een plekje..
De meneer van de camping kijkt even rond of er nog een plekje voor ons is:) en zegt "ik denk dat ik wel een plekje heb.." hahaha het is hier uitgestorven...er staat alleen nog een stel met een tent en achterin zijn veel vaste plekken, maar er lijkt niemand te zijn vandaag...
Het waait erg hard en we kunnen bij het busje niet buiten zitten, dus drinken we wat voor de keuken, uit de wind in de zon! We lopen daarna nog een rondje, achterin bij de vaste plekken lijkt iets van een dierenbegraafplaats te zijn...er ligt veel, met mooie kunstwerkjes erbij...we lopen nog even naar de rivier verderop, maken foto's van de mooie gombomen....die hebben ze hier dus ook! 
Als we de camping weer oplopen hebben we nog buren gekregen, een oude caravan....dus Nieuw Zeelanders....je ziet ze veel met hele oude caravans op stap zijn....
De buurman is buiten en vraagt of we hier allang zijn en waar we vandaan komen en zegt dan "oh dan kunnen we wel Nederlands praten" ......hij blijkt ook nog eens een Fries te zijn, uit Leeuwarden....Fries praten kan hij niet...hij heet Reitsma, zijn zoontje komt erbij staan, die heet Heike...Heike Reitsma, grappig ..
Hij is getrouwd met een Nieuw Zeelandse en woont al sinds 1982 hier, aan de Westkust, hij spreekt echt nog heel goed Nederlands! Hij probeert elke 2 jaren even in Nederland te zijn bij zijn familie, hij was als enige hier naartoe gegaan toen. 
We hangen speciaal voor hem toch nog de Friese vlag uit....we hadden het nog maar niet gedaan vanwege de harde wind...maar nu heeft hij mooi het uitzicht erop! 
Vanochtend was er trouwens een aardige engelse meneer op de camping die mij kwam vragen wat voor vlag we daar toch hadden wapperen? Hij kende Friesland wel van de Duitse eilanden zei hij.....
We eten daarna in de keuken, lekker warm en je hoeft niet achter alles wat wegwaait aan te rennen:) 
We zitten nu in de regio Hawke's Bay, ze hebben hier veel wijngaarden ook, we hadden zelfs een fles Hawke's Bay Chardonnay in de koelkast staan! Ik dacht al....net of ken ik die naam ergens van:)

Woensdag 29 januari, 
Als we wakker worden fietsen de jongetjes Reitsma alweer over de camping en de camping vrouw is ook al druk aan het grasmaaien, het is nog voor achten...
Het is zwaar bewolkt maar de wind is gelukkig gaan liggen! 
Na het ontbijt en nog een praatje met pa Reitsma gaan we weg, we hoeven deze keer geen codes te herinneren of op te zoeken, dit is een handmatige "boomgate"...
Daarna rijden we door het prachtige heuvelgebied richting Havelock North. Het is weer fantastisch door de mooie heuvels, al de koeien, schapen, boeren op paarden, op quads of tractor. We gaan ook een heel stuk weer over een gravelweg en schrikken ons rot van een tegenligger die wel erg hard rijdt in een grote landrover, hij schrikt zelf ook wel denken we..
We moeten lachen om de schapen, zodra die een auto horen gaan ze wegrennen, koeien gaan juist nieuwsgierig staan kijken..
We komen daarna aan in Havelock North en gaan naar de Te Mata Peak, dit uitzichtpunt staat op 399 meter en is te bereiken via een, eerst aardige weg, maar wordt daarna erg smal, met waarschuwingen, sommige campers parkeren daar en lopen verder maar Etienne rijdt het busje natuurlijk naar de top! 
Het uitzicht is prachtig! We boffen want het is inmiddels helemaal zonnig, blauwe lucht, onbewolkt, we zien in de verte bergen, of zijn het de vulkanen, met sneeuw op top! 
Daarna weer naar beneden, hopelijk komen er geen tegenliggers aan...we rijden achter 2 auto's aan en komen maar 1 auto tegen, die op dat punt net wel iets in de berm kon, dat ging dus heel goed! 
Beneden gekomen gaan we ons eerst verkleden in korte broeken en insmeren, het is fantastisch weer geworden! We lopen daarna het dorp in en gaan koffie drinken op een terras. We hebben ook even wifi. We lopen nog een rondje en gaan dan naar Cape Kidnapper rijden, een mooie route, we zien heel veel fruitboeren, wijngaarden, ook akkerbouwers. Bij Clifton stoppen we even op het strand, prachtige kust! Bij Cape Kidnapper is captain Cook natuurlijk weer geweest en er is een kolonie Jan van Genten, maar om die te zien moet je een wandeling van ongeveer 5 uren maken, en goed de getijden in de gaten houden......of met een dure tour meegaan...wij geloven het wel en gaan richting Napier. 
We zien weer veel fruitboeren en "Truus" trakteert ons op een ommetje over een industrieterrein met allemaal koelloodsen voor de fruithandel en brengt ons dan weer op de weg naar Napier. 
We gaan naar een camping net voor de stad, de aardige mevrouw van de camping vertelt hoe we de stad in kunnen gaan...er rijdt een speciale Art-Deco bus, ook langs de camping! Napier heeft in 1931 een aardbeving gehad, er kwamen 250 mensen bij om, de hele stad lag in puin en bij de opbouw van de stad zijn heel veel gebouwen in Art Deco stijl gebouwd. We gaan dus naar de bushalte en even later komt de bus er al aan, we krijgen onderweg nog uitleg bij wat we zien en het is ook nog eens een hop on hop off bus! Napier is een erg leuk stadje, we stappen na een rondje bus, uit in het centrum en lopen door de winkelstraten, bijna elk gebouw hier is in Art Deco stijl. Er zijn ook nog een aantal oudere huizen van voor de aardbeving blijven staan, de Six Sisters, 6 mooie huizen naast elkaar zijn bv bespaard gebleven. 
We drinken een drankje op een terras en gaan later bij de Chinees eten, dat werd ook wel weer eens tijd:) het was weer erg lekker, we zaten nu ook weer erg rustig, geen groepen hier! 
We staan daarna nog een poosje te praten met een groepje Amerikanen, uit Ohio, die zijn hier op de motor aan het toeren en vragen ons waar ze kunnen gaan eten....
Daarna weer in de Art-Deco bus, we hebben dezelfde chauffeuse, richting camping. Het wordt alweer frisser, we wandelen nog even naar het strand en dan is het alweer tijd voor douche, thee en slapen gaan.....we hebben een camping met free wifi, dus wilden we de blog updaten maar de verbinding is erg slecht....ik ga het proberen met de tekst, dan komen er later nog wel eens foto's....